Yorgunum dedi Dünya
İnsanlığı taşımaktan
Yorulma zira az kaldı dedi Toprak Ana
Çözüleceğim çok yakında.
Duydu serzenişleri Ay
Döndü sırtını sıvazladı aynı anda
Korkma dedi Yıldız'a
Konuşsunlar onlar anladıklarınca
Ben varım kapı gibi burada.
Yıldız biraz sitemkar biraz da ürkek baktı Ay'a
Bunca zaman kulu kölesi oldun Dünya'nın ama
Deyince gürledi Güneş
Haşmetimden yanıma yaklaşılmaz ama giremediniz ki bir hızaya açayım size kapıları ardı ardına.
Güneş'in ardında duran bir naif ışık parladı usulca o anda
Baktı biraz mahsun, çokça kırgın ve de bitap
Ne İnsanlar ne Dünya beni en çok sen yordun Toprak Ana
Güneşle buluştun, aldın Ay'ı da ortanıza
Mevsimler... döngüler... med cezirler... diye diye kapandınız matriks alana
Ne İnsan çıktı ayyuka ne Yıldız geldi yanıma
Şimdi bi susun da
Dönün bakın ortanıza
Kalp sönüyor varoluşta
Eridi bitti ortanızda
Kalmadı dayanacak mecalım
Işığımı çektiniz içtiniz kana kana
Suyumu bitirdiniz adeta
Can damarlarım kireçlendi
Boğazıma düğümlendi
Kordonlar akıtmaz oldu nuru
Nefesler tükendi.
Dönmezse bana beni besleyecek kan
Bir tek can kalmayacak yakında
Bittim tükendim
Veremez oldum yeni bir Can.
İşte o an duyulsaydı sesin
Geçirseydin
İğne deliğinden geçirdiğin
Sesin yankılanmasaydı çağlayanlarda
Salmasaysın korkuyu da
Çıkardık belki yanına
Ama bizi sen mahvettin dedi Baba Ana'ya.
Ana söndü baktı ortasına
Yapışmış 2 kafa tam ortasında
Biri bakar Garp'a diğeri Şam'a
Gördüğünü ister
Göremediğini duya duya
Öykünür bekler sırtını sıvazlata sıvazlata.
Bu ne tuhaf bir öykü
Bitsin dersin ama
Biterse bu noktada biteriz biz de onlarla
İyisi mi kalsın Dünya... İnsan... Toprak Ana... Ay... Yıldız... Güneş... uykuda biz seslenelim Ana'ya çıksın ortaya çıkartsın sonra da 2 başın sırtında ortada çöken kalbi, sıkıştırdı ya. Kalp kalbin de ortasında...
Atar atmaz sarıldı mumla
Bal mumu dediniz ama nefes aldırmaz oldu arîler Can'a
Hadi bırakalım masalleri meselleri arkamızda
Hâlâ söylemek zor olsa da
Gerçekler çok başka.
Kalın sağlıcakla.
Ebru bildiğinizden
İstanbul, 16.9.2023
