Özünden gelen
Yaradan’dan gelen
Tanrısallığından gelen
Varoluşundan gelen
Işığı
Beze yüreğinde,
Sar sarmala koşulsuzca sevgi olanla
Doldur ve taşır nurunu aşkla.
Sarsın sarmalasın seni en başta.
Sonra dağıt tüm varlığına,
Varoluştan bu yana…
Tüm zamanlar ve boyutlar,
Bütün akışlar
Kuşansın, kuşatılsın senin nurunla.
Ve başla,
Gani gani yolla, akıt yüreğinden midene
Kalmasın hazmedilemeyen sistemde.
Gani gani yolla, akıt yüreğinden kalbine
Kalmasın kabul edilemeyen içinde.
Gani gani yolla, akıt yüreğinden beynine
Kalmasın ne bir düşünce, ne bir kalıp, ne de bir kayıt
Sevgi olmayan arşivinde.
İşte o zaman çıkarız birlikte
Ayyuka ışığın içinde
Ve var oluruz özümüze yaraşır şekilde.
Kabul etmek zor gelse de bazılarınıza hâlâ daha derinlerde
Herkes ve her şey ışık evrenlerde,
Kararmakla kararttık kendimizi
Kendi içimizde.
Bir masal tadında başlayan AŞK
Kabusa döndü adeta içimizde,
Patladı yüreğimizde.
Artık gerek yok yangın yerlerine.
Ne yürekler yansın,
Ne göbek kordonları boyuna dolansın
Ne Canlar yansın
Ne Cananlar ağlasın.
Canlarla Cananlar buluşsunlar
Analar ve babalar sarılsınlar
El el üstüne buluşanlar
Birliği kanla değil
AŞK’la yazsınlar.
Sözüm size ey insan evladı;
Düşman bellediğin gözünün nuru ise
Çok yanar yüreğin.
Düşman bellediğin karındaşın ise
Çok yarılır yüreğin.
Düşman bellediğin yüzünü çevirdiğin ise
Çok dağılır yüreğin.
Düşman bellediğin sırtını döndüğün ise
Çok dağlanır yüreğin.
Burnunun sızısı
Yüreğinin acısı
Sırtının kamburu
Gözünün yaşı
Karnının ağrısı
Belinin büklümü
Sanırsan ki doğalındandır.
Hiç tanımamışsın derim seni seveni,
Koşulsuzca içinden geçireni,
Var edeni.
Firdes Ebru Tolan Karahasanoğlu
İstanbul, 16 Mart 13.10
