İnsana
En büyük armağan
Aslı olan
ÖZ'ünden akan
Bedende can bulan
Zaten benliğinde olan
Sevebilmek sanılan
Sevilebilmek anlaşılan
Aslında hepsinden öte
Sevgi olmaktır; SEVGİ BİLİNCİNDE VAR OLMAKTIR, ama!
Öyleyse gerçek İnsan
Saf, billur, berrak, temiz, katışıksız
SEVGİ'de sevgi
KALP'le kalp olandır.
Al koy bu tanımı benliğinin en nadide yerine, sonra dön bir bak içine ve çevrene.
Zihni ile yarışan
Beyni ile kapışan
Işığı görünce gözlerini kırpıştıran
Uyumayı matah sanan
Korku ile ecele yapışan
Yar'a bağlı yaşayan, ondan yardım medet uman
"Kurban olurum" derken sevdiğini sanan
"Ya benimsin ya kara toprağın" derken sevdaya tapan
Gözünü karartan
"Aklın yolu birdir" derken
Kalpten geçen tüm yolları kapatan
"Hak hukuk adalet" derken savaşı meşru kılan
İnsan'ı gör bir de...
Gerçekliğinden uzaklaşan
.. ve hatta gerçek dahi olmayan
Gücünü kasta,
Gücünü başta
Sanan
Belki de insan bile olmayan ...
İnsan'a bir bak hele...
Diline
Üç beş kelime pelesenk ettirilen
Ama kalbi göremeyen!
Yürekte söz dinlemeyen,
Sonuçta sağı sola,
Solu sağa böldüren,
Bir duvarın üstünde
Elindeki meşaleyi
Alev gibi gösteren
Korku belleten,
Korkuyu bekleten,
Algıyı yöneten,
Sadece kendini seven,
Kendi çıkarını gözeten bir gücü
İlah belirleyen
... ve kendine insanım diyeni de bil öylece !
Şimdi sorarım ben de;
Gerçeği gören ama görmezden gelen
Bilen ama bildiğini kendine demeyen
Hatırlamamak için kendini gömen
İnsan
Neredesin sen?
Vebalini bilen
Bildikçe kendini daha da gömen
İnsanım ben insan, şaşarım da beşerim de diyen
Safsatanın eşiğinde gezinen
Kendi gerçekliğini reddeden
Kimliksiz gelen
İnsan
Neredesin sen?
Nurlu canlar;
Nefesi tutulanlar
Can'dan olanlar
Yok edilirken
Neredesin sen?
Gözü ışıldayanlar
Kalbi parlayanlar
Zorlanırken
Neredesin sen?
Yüreği dağlananlar
Beyni kazınanlar
Yaşamak için uğraşırken
Neredesin sen?
Belleği dağıtılanlar
Bilinci bulandırılanlar
Çırpınırken
Neredesin sen?
Vebalin boyunu aştı
Yükün ağırlaştı
Ciğerlerin yandı
Neredesin sen?
Bir derin nefes almışken
Gözünü aralamışken
Yeniden yeniden uyurgezersen,
Sevda ile sevgiyi
Korku ile gerçekliği
Kitap ile bilinci
Eritirsen,
Zaman ile mekanı
Laf ile aklı
Saf (taraf) ile nurlu canı
Mühürlersen,
Neyleyim ben...
Neyleyim ben...
Sevilen
Seslenirim sana bir kez daha;
HATIRLA!
İNSAN OLDURULAN
İnsanoğlu insan değil
Varoluşta İNSAN OLAN
KENDİNİ HATIRLA!
Neredesin sen?
Yanlışa düşerim sanırken
Kılı kırk yararken
Doğru ile kendine zulm ederken
Gerçeği göremeyen sen,
Azı çok, çoğu yok sanırken
Dayatmalarla direnirken
VAR'ı yok eden sen,
Sabitlenen fikri "benim"seyen
Hayalî yaşarken
Gerçeği unutan sen,
Gelmişken bu bedende canla
Aklın fikrin varken hâlâ
Kalbini taşı da yürek alanına
GÖR ARTIK AŞK'LA.
Kal derdim sağlıcakla
Ama ne fayda...
Sen uyanmadıkça.
Canlar yitip gidiyor sen her nursuz nefesi
Nemsiz söylemleri
Andıkça... andıkça...
Yine de
Tek dileğim
VAR olalım ilanihaye ışıkla ve aşk'la.
Firdes Ebru
İstanbul bilinende bir kalem tuttu...
15.10.2024 bir dönüm oldu.
İnsan İnsan'ı arar oldu.
