Dünya denen geçici
ikametgahımızda ihtiyacımız olan her şey varken aslında, neden vazgeçtik acaba?
Sadece iyiyi ve güzeli
çoğaltmaktansa neden girdik dehlizlerin karanlığına?
Nedensiz olabilir mi acaba?
2 çocuk aynı anda yere düşen
parayı bulsa, biri koşturup sahibini arasa, diğeri cebine atmayı normal sanırsa
çoğalır olasılıklar sonsuzca…
Sonsuz olasılığın arasında
mutlaka sevgi olan var aslında. Bakan gözler onu arasa, bulanlar onu çoğaltsa,
adımlar hep o yönde atılsa; sevgi çoğalsa, çoğalsa bir damla bir nehir olsa,
aksa, aksa, aksa.
Ne Pollyanna’yım ne Alice
Harikalar Diyarı’nda, insanım ben bu dünya denen geçici yuvamda. O an gelip
döndüğümde aslıma, geride sadece sonsuz ve koşulsuz sevgim kalsın diye
çalışıyorum kendi vazifelerimde.
Peki ya senin ki ne?
Cevabı arama çok derinlerde,
herkes için cevap tek işte! Sevgi ol, sevgi kal yeter hepimize.
Sen yürüdükçe, geçtiğin yer
aydınlanıyor, arkanı göremesen de.
Durma, yürü… Dönme,yürü… yeter,
sen bilemesende…
Bir derin nefes al ve hisset
yüreğinde.
Sonsuz sevgimle şimdi ve
daima
F. Ebru Tolan Karahasanoğlu
Kişisel Şifa ve Enerjiler
Eğitmeni
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder