SİLUET / SURET

Köyün birinde, köylülerden gelse de, köyün ahalisiyle çok da hoşbeş içinde olmayan bir zat oturmaktaydı gölün az ötesinde.

Bir gün geldi de gölün üstüne şöylesine bir baktı kendi yönüne, sonra çevirdi de başını göğe, bir de baktı gökyüzüne. Bir kendi geldiği yere bir de göğe, iyiymiş dedi, tepelerde gezinmek iyiymiş.

Sonra çevirdi yüzünü göle, gördü de bir siluet bekledi bir süre sessizce, içinden geçirdi bu kim ki? … Kim? … Olsa olsa bir hergele!

Ne de olsa kendi silueti düştü suyun üstüne; karanlık yere, daldı girdi içine, gel bakalım hergele diye, diye söylendi söylenmesine ama bir de güzel serinledi suyun içinde, hergele kaçtı iyice derine, dibe, hep bir adım önünde, hep bir adım önünde, yakalayamadı işte, hergele önde bizimki geride.

Git git içine, git git içine, git git içine. … ÖZ’den gelendi de kendini göremedi kapıldı gitti suretine…

 

Hikayenin sonunda ne oldu diyeceksen boşuna sorma zira hikaye bitmedi daha!

Sureti, karanlık bir gölge, aslı Öz’den bir cevher… sen söylesene?

Sonsuz sevgimle,

Firdes Ebru aracılığıyla size…