DOĞAN İNSAN!

Vakit doldu!

Akşam oldu.

Bir nefes borcu

Kalanı vurdu.

Kalbi yaralı üveyik kuşu, 

Kanatlarında nuru, 

Sustu.

Ne ses kaldı,

Ne renk.

Ne nefes kaldı,

Ne ahenk.

Gelir geçerdi hepsi

Bir an'ın içinde

Ama masal sanıldı ya

Sürdü, sürdü, sürdü

Ömürler öldü.

Çöküşler oldu.

Bitişler oldu.

Ölüm kondu,

Körlük oldu.

Haksızlığa dayanamadık diyenler

Can'ından oldu.

Oldu da oldu

Daha neler neler oldu...

Yer gök inledi

Nameler söz oldu, şarkı, türkü, rap oldu.

Kana bulanan topraklar seyirlik teras oldu.

Sırma saçlar ok oldu.

Karaya bağlananlar çarşaf giyer oldu.

Nice hayy'at heba oldu.

Nurlu canlar çöp toplar oldu! !!

7 düvelde 7 cihan

Hepsinde bir olan, aynı can.

7 katta 7 katman

Hepsinde aynı olan

Öz'den olan

Aşikardı oysa.

Nur yoktu ama

Işık çoktu alanda.

Kırdı... kırıldı...

Çoklandı... çoğaldı...

Arap saçına bağlandı! 

Mideler dağlandı

Kursaklar yardırıldı

Yürekte yakılan mumlar

Kalelerden sallandı.

Hançerlerle kan akıtıldı

Cengaverler diye diye

Nam saldırıldı.

Ok yaydan çıktıysa da 

Hızına hız

Kinle katıldı.

Öfke denen, 

Pusuda bekletilen,

Ateşten denen 

Alevlerden nice barklar yıkıldı.

Kalp yorgun, permiperişan

Beyin yorgun, darmadağın 

Rahim yorgun, kokuşmuş

Omurlar yorgun, kırılmış ufanmış.

Ufuk çizgisi kayıp!

Işık yorgun, durgun 

Renkler yorgun, solgun

Aşklar yorgun, yaralı.

İnsan?

İnsan!

İnsan...

Yetmedi mi uyku bunca?!

Neden uyur insan?

Neden hâlâ?

Neden? ??

İnsan nerede?

İnsan gömüldü bir matrikse önce.

Matriks çözüldüyse de kendince

İnsan devam etti öylece

Uykusu bölününce

İllüzyonun içinde.

İllüzyon ne?

Niye? 

Korku çoktu

Karanlık oldu.

Nefes yoktu

Ölüm oldu.

Karanlık ile ölüm girince kol kola

Cefa oldu ceza.

Ceza bir yoldu insanın aklını alan,

Başına kuş konduran.

Talih denildi adına

Bağlandı kader makamına!

Oldu oldu

Daha neler neler oldu...

Masalsı destanlar insanın doğrusu oldu.

Gerçekler insanın yalanı oldu.

Ama artık

Vakit doldu!

Akşamında dondu.

Son nefes 

Son ışık

Son can

Son canan 

Son insan 

Yaşamından oldu.

Kalan sağlar bir oldu, birlik oldu.

Bir avuç sanılanlar bin göl doldurdu.

Zaman durdu

An var oldu.

An aklandı.

An an'a bağlandı

Akar oldu.

Şimdi son bir can, 

Nurlu olan,

Kaldırılmaya çalışılan

Yaşar oldu

Kalbi atar oldu

Nefesi bulamasa da daha

Işığa kavuşamasa da ...

Anlar oldu

Duyar oldu.

Kala kala son bir diyarda

Son bir can

Umut oldu

Yeşeren oldu.

Sağlam adımlarla yavaş da olsa ilerleyenler

Aşikar oldu

Dillendirilmeyenler

Bilinir oldu.

Oldu da oldu 

Daha neler neler oldu

Dönmez geri denilenler 

Tövbekâr oldu

Sönen ferler

Yanar oldu

İmkansız diye andırılanlar

Gerçeğin adı oldu.

Ne kaldı geriye?

İnsan kaldı geride!

Hadi üşenme 

Kalk ayağa 

Katıl hayata 

Coş hatta 

Yaprak yaprak açılan bir çiçek misali 

Çık yolculuğuna 

Ama bu sefer rengarenk mutlaka.

7 renk dizilse sıraya; 

Beyazdan, başlama! 

Beyaz senin alnında nasıl olsa 

Her daim her alanında, her zerrende, mutlaka. 

Sarıl ama sarıya 

Doyumsuzluğu anla ve 

Doldur sarıyı suyunla. 

Koş yeşile 

Atla boynuna 

Bu sefer sevgini akıt ona koşulsuzca. 

Bir tam tur at ayaklarınla 

...ve maviyi kucakla 

Bir derin nefesle ama. 

Kulakları çınlatan çan misali 

Eteklere takılan zil misali...

Alkış kıyamet, kap kırmızıyı,

Uç havalara 

Dalgalan adeta kırmızıyla uçarcasına.

Mor dolansın başından aşağıya 

Aksın sırtından topuklarına 

Sen kokla sümbülü, mor menekşeyi 

... ve korkma, mor frezya kalsın bu sefer yanı başında.

Ne kaldı aşka dair? 

Olmazsa olmaz turuncu var kasıklarında 

İçini tutan zehri akıt ama 

Bu sefer mutlaka. 

Kalmasın senden yana 

En ufak bir hata varoluşta, 

Nurdan başkası akmasın senden yumurtalara.

Fuşya! Neredesin fuşya?

Kayboldun sanma 

Sadece uyudun uzunca...

Nefes, ışık, sevgi

Topluca anca

Uyandırabilir seni ama 

Gel sen kimseyi arana sokma

Kendin çık artık ortaya 

Aşk'ı öksüz bırakma.

Rengarenk kuşanmayı 

Basitlik sanma.

Solgun, bezgin yaşamayı 

Hayat sanma.

Kusurlar karayla örtülür

İhtişam pulla payetle örülür 

Gümüşten altına dönülür

Bakırla gelen pembelik sevdaya dönüşür

Sanma! 

Kendini artık kandırma.

Gerçek ışık parlar tüm ihtişamıyla

Altın sırma, akar kalpten ama!

Gümüş parlar aslıyla

Pembelik çıkar kendiliğinden ışık akınca akıla

Mavilik çıkar kendiliğinden sevgi akınca ışığa

Işık parlar anca ışıkla 

Renkler zaten varlar ya

Harmoni olur uçuştuklarında

...ve bilinenin aksine 

AŞK doğmaz 2 insanla

2 İNSAN oldurur AŞK'ı ortalarında!

Aşk taşır tüm renkleri hayatın ışığıyla

Renkler yaşam olur canlıya

Canlı can olur varlığa

Varlık nefes olur insana.

Ne muazzam bir düzendir bu

Hâlâ hiç anlaşılamamışsa da...

Işık

Hep vardı sanma 

Işığı aşk doğurdu anlama!

Işık VAR oldu akışla

VAR ışığı oldurdu aklıyla

Işığın ışıkla dansından 

AŞK doğdu da

AŞK yaşam oldu İnsan'a

İnsan hayatı coşturdu

Coşku ışığı oldurdu

Oldurulan ışıksa da 

Olan yaşamsa da

Hayy'at canlılıktı ya

Canlılık taşıttı

Işığı insana

İnsan sevgi kattı ışığa

Sevgi oldu nur, ışığıyla

Nur aktı tüm coğrafyalara

Nur oldu besin akan suya, uçan kuşa

Su oldu besin can'a

Can oldu yemiş 

Yemiş oldu çeşit

Çeşit oldu zemin

Zemin oldu bin vezin

Vezin oldu hemzemin

Hemzemin oldu katman

Katman oldu zaman.

Zaman oldu KALBE zehir

KALP kapandı oldu düğüm

Düğüm / dönüm 

Döndür yaa döndür

Oldu sana ölüm.

Ölüm oldu akla tutsak

Akıl oldu karanlığa bark

Karanlık oldu ak

Aklananlar oldu zinhar!

Övülenler oldu abdal 

Dövülenler oldu kafir

Dalkavuklar oldu takdir-e şayan

Pişekarlar oldu oyun kuran.

Oyunlar oynanmakta ya hâlâ!

Çaputlardan renkler koyuldu

Renkler solgundu,

Bezler yırtık, yamalı

Işıklandırıldı!

Gözler boyandı.

Gözler hâlâ boyalı ya!

Anlaması zor sanma

Dön dön en başa başla yüreğinle okumaya.

Hadi öyleyse 

Toparlayalım cümbüşü 

Katılalım coğrafyaya 

Renk renk bezeli çiçekler misali 

Açsın tohumlar 

Çalsın sazlar...

Düğünümüz var sanılmasın ama!

Doğan İNSAN var.

7 düvelde

7 can

Gelsin ortaya kaşık atmaya

Doğan İNSAN var.

7 renk cümbüşü

Olsun 1 adeta

Doğan İNSAN var.

7 nota çığırsın mutlaka

Doğan İNSAN var.

İNSANI sorma insancığa.

Yok tanımı daha bu dünyada.

Aklını kullan fikrinle ama

Sor yüreğine, kalbinden ama...

İşte o vakit yaklaşırsın bir parça

Gerçek tanıma.

İNSAN değildir unutan 

Ama İNSAN 

Nurdur; GÖZÜN bebeği!

Işıktır; BEYNİN feri!

Yürektir; AŞKIN yeri!

Rahimdir; TOPRAĞIN beli!

Omurdur; SUYUN temeli!

İNSAN bir evrendir 

Varoluşu gereği.

Varoluş yuvasıdır ebedi.

Varoluş bir candır.

Yuvasının nefesi, bereketi.

Yuvası nefestir, sestir, sevgidir, öz'dür.

Öz'ünün yeri varoluşun kalbi.

Kalbi özüdür, gözüdür, sözüdür;

İnsanın güzelliği.

Yetmez... bu tanımlara hâlâ tam denmez!

Akıldır; NURLU BİLİNCİN yüreği!

Ciğerdir; NURLU NEFESİN keskin tezahürü!

Öyleyse 

VAROLUŞTA İNSAN

Özdür... nurdur... gözdür... candır... candandır... sudur... akışkandır... ışıktır... parlayandır... nefestir... kandır... havadır... akıldır... fikirdir... bilgidir... bellektir... yürektir... sevgidir... daha nicesi gerçekliğindedir, belli.

AŞK'la gelendir

AŞK'ı getirendir

AŞK'ı bilendir

İlanihaye devam etmelidir ve EDECEKTİR.

Zor gelebilir; sana ey dost

Bu okuduklarını anlamak zor gelebilir...

Haklısın hiç denmedi sana böyle.

Bu okuduklarını sindirmek zor gelebilir...

Haklısın böyle dillendirilmedi yazıtlarda.

Bu okuduklarını kabul etmek zor gelebilir...

Haklısın hiç böyle anlatılmadı kitaplarda.

Olsun.

Bugün de böyle olsun.

Bugünden sonra İNSANIN DÜMENİ SADECE SENİN YÜCE GÖNLÜNDE OLSUN.

SEV KOŞULSUZCA

SEVİLDİĞİNİ BİL SINIRSIZCA 

AKLA PAKLA ALNINI

SİL GÖZÜNÜN YAŞINI

KOYUL YOLA

IŞIĞIN SENDE, derinlere saklatılmış da olsa.

FERİN SENDE, ateşlerde yanarsın sandırılmış da olsa.

AŞK YANIBAŞINDA, o henüz kendini hatırlayamamış da olsa...

YARDIM?

Sınırsız ve sonsuz 

Kendini açana

Nurla soluyana

Nefes alana

NEFES OLANA

OL MUTLAKA!

Kal sağlıcakla

İstanbul'da bir milad; 7.11.2024 

Yayılacak nurla ve ışıkla 

Firdes Ebru Tolan 

Yazan da yazdıran da bir, anlaşılacak çok yakında.