Aydınlanma dediğin yüksek bir zirveye giden kıvrımlı yol
gibidir! Önce çıkmaya niyet edersin.
Sonra dura dura ağır ağır döne döne çıkarsın.
Kimi zaman durur soluklanırsın.
Geri dönmeyi düşündüğün olur ve kendine kızdığın; niye
çıktım bu yola diye.
Ama her bir adımda o kadar temizlenmiş, hafiflemiş
hissedersin ki kendini asla geri dönmek istemezsin.
Yavaşlasan da zaman zaman, duraklasan da ara ara hep
çıkarsın, hep çıkarsın.
…ve bir gün zirveye ulaştığında şükredersin Allah’ına seni
sen yaptığı için, seni bu yola sokan tüm zorlukları karşına çıkardığı için!
…ve ne çok sevildiğini anlarsın.
Yüzündeki gülümseme ruhundan gelir ve hiç bırakmaz o andan
itibaren seni.
Kalbindeki sevginin kocaman olduğunu hissedersin, sığmaz
taşar artık tüm zamanlara ve tüm mekanlara; akar, akar, akar…
…ve sen içinden geçip akan bu sevgiyle kocaman olursun; büyürsün,
büyürsün, büyürsün.
O AN sen ve onlar olmaz! Tüm evren BİR olur; akar, akar,
akar…
ŞÜKÜRLER OLSUN.
Bu yazı Ebru Tolan Karahasanoğlu tarafından 26.12.2014 saat
13.30 itibariyle İstanbul’da kaleme alınmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder